همه چیز درباره هند

همه چیز درباره هندوستان هندوستان دارای تاریخ و فرهنگ بسیار کهن و پرباری است که به ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد می‌رسد. هندوستان سرزمین نژادها، زبان‌ها، آیین‌ها و فرهنگ‌های فراوان و گوناگون می‌باشد. طی ۸۰۰ سال تسلط فارسی‌زبانان یا ایرانیان بر هند، این کشور از فرهنگ ایران و زبان فارسی تاثیر بسیاری پذیرفته است. زبان فارسی در دوره ی غزنویان به هند راه یافت و با تأسیس سلسله ی گورکانیان هند، زبان رسمی شد. صنعت فیلم‌سازی هند بزرگترین صنعت سینمای دنیاست. هر سال در هند بیش از ۹۰۰ فیلم ساخته می‌شود که این تعداد بسیار بیشتر از رقم تولیدات سینمایی آمریکاست. اطلاعات کلی درباره هند پایتخت دهلی نو بزرگترین شهر بمبئی نوع حکومت جمهوری فدرال زبان رسمی هندی، انگلیسی مساحت 3,287,263 کیلومتر مربع جمعیت 1,210,193,422 تخمین 2011 واحد پول روپیه هندی (INR) منطقه ی زمانی UTC+5:30 پیش شماره تلفن +91 دامنه ی اینترنتی .in آب و هوای هندوستان (India Weather) آب و هوای هند دارای تنوع بسیار قابل توجهی است. از کوهستان‌های همیشه پوشیده از برف هیمالیا تا منطقه ی حاره و گرمسیری میانه و جنوب و کویر خشک غرب، این کشور را در بر گرفته است.
چهار فصل هند شامل سرد و خشک از ماه دسامبر تا فوریه، گرم و خشک از ماه مارس تا مه، فصل بارش از ماه ژوئن تا سپتامبر و معتدل در ماه های اکتبر و نوامبر است.
به طور میانگین ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ میلی متر باران در سال، تقریبا سراسر هند را در بر می‌گیرد که این مقدار به ۲۵۰۰ میلیمتر در سواحل و ناحیه شمال شرقی هند می‌رسد. میانگین بارندگی سالانه در بنگال غربی به بیش از ۱۱ هزار میلیمتر در سال می‌رسد. جغرافیای هندوستان (India Geography) هند، بخش بزرگ جنوب آسیا و شبه قاره هند را به خود اختصاص داده ‌است. این کشور با پاکستان، بنگلادش، نپال، بوتان، چین و برمه هم مرز است. جغرافیای هند به طور کلی به سه بخش تقسیم می‌شود: فلات بلند هیمالیا، جلگه گنگ و شبه جزیره جنوب هند که مناطق مختلف کوهستانی، دره های رودخانه‌ای، کویر، دشت و جنگل را در بر می‌گیرد. پائین‌ترین سطح هند، در اقیانوس هند، با ارتفاع صفر و بلندترین نقطه این کشور، قله کانچنجونگا، با ارتفاع ۸۵۶۸ متر در هیمالیا قرار دارد که سومین قله مرتفع جهان است.
جفرافیای هند بسیار متنوع است و کوه، بیابان، دشت، تپه و فلات را شامل می‌شود. مساحت ناحیه ی قابل کشت هند ۱٫۲۶۹٫۲۱۹ کیلومتر مربع (۷۸/۵۶٪ کل مساحت کشور) است که به دلیل رشد سریع جمعیت و افزایش شهرنشینی رو به کاهش است.
سطح نواحی پوشیده از آب در هند معادل ۳۱۴٫۴۰۰ کیلومتر مربع است. بیش از ۹۲ درصد استفاده ی آب در هند برای مصارف آب‌رسانی است که در سال ۱۹۷۴ حدود ۳۸۰ کیلومتر مربع بود و بر اساس پیش‌بینی‌ها تا سال ۲۰۲۵ به سقف ۱٫۰۵۰ کیلومتر مربع می‌رسد که برابر با مصارف صنعتی و خانگی است. منابع آبی هند شامل رودخانه‌ها، کانال‌ها، آبگیرها، دریاچه‌ها و سواحل غربی و شرقی اقیانوس هند و سایر خلیج‌ها و خلیج کوچک برای بیش از ۶ میلیون نفر در بخش ماهیگیری اشتغال ایجاد کرده‌اند. هند ششمین کشور تولید کننده ی ماهی در سطح جهان و دومین تولیدکننده ی ماهی بومی در سطح جهان است.
رودخانه‌های طویل هند، شامل براهماپوترا و ایندوس ۲۹۰۰ کیلومتر، گنگ ۲۵۰۰ کیلومتر، گوداواری ۱۴۷۰ کیلومتر، کریشنا ۱۴۰۰ کیلومتر، یامونا ۱۳۷۰ کیلومتر و نارمادا ۱۳۰۰ کیلومتر هستند. هند از سمت شمال به بام دنیا یعنی رشته کوه های هیمالیا ختم می‌شود و رودخانه‌های متعددی که از این ارتفاعات سرچشمه می‌گیرند، هوایی بارانی و خاکی بارآور را به نواحی شمالی هند می‌بخشند. رودهای گنگ و براهماپوترا مهم‌ترین این رودخانه‌ها هستند که هر دو به خلیج بنگال سرازیر می‌شوند. هندوها همچنین رود گنگ را مقدس می‌دانند.
هند از حیات جانوری بسیار متنوعی بهره می‌برد، منطقه حفاظت شده‌ای به وسعت ۱۴۱۲ کیلومتر مربع در استان گجرات تنها پناهگاه باقیمانده ی حدود ۳۰۰ شیر آسیایی است. هند زیستگاه بسیاری از پستانداران بزرگ مانند فیل آسیایی، کرگدن تک شاخ و ببر می‌باشد. بیش از ۲۰۰۰ گونه پرنده و سه نوع تمساح در این کشور زندگی می‌کنند.
منابع اصلی مواد معدنی هند شامل زغال‌سنگ (از لحاظ میزان ذخایر در رده چهارم جهان قرار دارد)، آهن، منگنز، میکا، بوکسیت، تیتانیوم، کرومیت، گاز طبیعی، الماس، نفت خام، سنگ آهک، توریوم (بیشترین در جهان در سواحل ایالت کرالا) می‌باشند. ذخایر نفت هند که در ساحل بمبئی در ماهاراشترا، گجرات و در شرق آسام وجود دارند، بیش از ۲۵٪ از نیازهای داخل را برطرف می‌کنند. پول و اقتصاد هندوستان (India Economy) واحد پول رسمی این کشور روپیه هندوستان است که اجزا آن پیسه (یک صدم روپیه) می‌باشد. برابری یک دلار آمریکا با پول هند بین ۴۳ تا ۴۷ روپیه در نوسان است.
اقتصاد هند چهارمین اقتصاد بزرگ جهان است. هند به‌رغم رکود اقتصادی جهانی با رشد اقتصادی متوسط بالاتر از ۸ درصد طی چند سال گذشته به یک قدرت اقتصادی تبدیل شده‌ است. این میزان رشد نزدیک به رشد اقتصادی کشور همسایه ی آن چین است. طبق سنجشی که در مورد قدرت خرید صورت گرفته، اقتصاد هند با داشتن تولید ناخالص داخلی ۶۱۱/۳ تریلیون دلار، مقام چهارم را در بین کشورهای دنیا دارد. با این وجود میلیون‌ها نفر در هند، هنوز در فقر شدید زندگی می‌کنند و درآمد سرانه در این کشور ۷۲۰ دلار آمریکا برابر با ۳۶۵ پوند در سال است.
اگرچه هنوز بیش از ۳۴٪ جمعیت هند کمتر از یک دلار در روز درآمد دارند (رتبه ی ۲۲ دنیا) و حدود ۸۰٪ مردم با کمتر از دو دلار در روز زندگی می‌کنند (رتبه ۱۶دنیا) و بیش از ۳۰۰ میلیون نفر در زیر خط فقر زندگی می‌کنند، اما پیشرفت‌های اقتصادی عظیم این کشور در چند سال اخیر رشد اقتصادی هند را به رقم ۸٪ رسانده و کارشناسان پیش بینی می‌کنند، در سال‌های آینده هند به رشد اقتصادی ۱۰٪ در سال نیز برسد.
کارشناسان سرآغاز پیشرفت‌های اقتصادی هند را سال ۱۹۹۱ می‌دانند. در این سال مانموهان سینگ وزیر دارایی وقت هند، برنامه‌هایی را برای خروج کشور از اقتصاد برنامه‌ریزی شده به تصویب رساند و به تدریج به‌ اجرا درآورد. از آن زمان به ‌بعد به ‌تدریج قوانین مالیاتی دست و پا گیر لغو شدند، قوانین صادرات و واردات کشور تعدیل شدند، امکان سرمایه گذاری خارجی فراهم آمد و امنیت سرمایه‌های داخلی تامین شد. مانموهان سینگ اکنون نخست وزیر هند است و توسعه ی طرح‌هایی را که خود شروع کرده ادامه می‌دهد. تحلیل‌گران اقتصادی پیش‌بینی می‌کنند هند تا سال ۲۰۲۰ میلادی پس از آمریکا و چین سومین کشور صنعتی جهان باشد و درآمد سرانه کشور به ۵۰۰۰ دلار یعنی دو برابر میزان فعلی برسد. فرهنگ مردم هندوستان (India Culture) هند دومین کشور پر جمعیت دنیا است و نزدیک به یک ششم جمعیت جهان را در خود جای داده ‌است. تنوع نژادی، فرهنگی، زبانی و مذهبی به این کشور چشم اندازی شگرف از همزیستی مسالمت آمیز میان اعتقادات گوناگون بخشیده‌ است.
نژاد مردم هند، شامل ۷۲ ٪ هندو آریائی، ۲۵ ٪ دراویدی و ۳ ٪ نژاد زرد است که این نژادها بر اساس شرایط مکانی، فرهنگی و دینی نیز دارای تقسیمات خاص خود هستند.
۶۱% مردم هند باسواد هستند که این آمار در مردان ۷۳.۴% و در زنان ۴۷.۸% می‌باشد. زبان مردم هندوستان (India Language) طبق آمار رسمی دولت در سال ۲۰۰۱، در سرزمین هندوستان ۲۹ زبان دارای تکلم کننده ی بالای یک میلیون نفر است و ۱۲۲ زبان دیگر دارای گویشورانی بیش از ده هزار نفر هستند. در حالی که زبان‌های هندی و انگلیسی ارتباطات رسمی و امور دولتی را برعهده دارند، هر ایالت دارای زبان‌های رسمی و ملی ویژه خود است. به عنوان مثال زبان رسمی ایالت دهلی یا ناحیه ملی پایتخت به ترتیب انگلیسی، اردو و هندی است.
در قانون اساسی هند، زبان هندی (از شاخه ی زبان‌های هندوایرانی یا هندو اروپایی) زبان رسمی سراسر کشور اعلام شده ‌است. افزون بر آن در سال ۲۰۰۵ زبان‌هایی که به‌عنوان زبان‌های ملی هند شناخته شده‌اند به ۲۲ زبان رسید که عبارتند از هندی، اردو، آسامی، اوریا، بنگالی، بودو، پنجابی، تلوگو، تامیل، دوگری، سانتالی، سانسکریت، سندی، گجراتی، کنکانی، کشمیری، کانادا، مالایالم، میتی، مایتیلی، مراتی و نپالی. این زبان‌ها به دو شاخه اصلی دراویدی (۲۲٪) که بیشتر در جنوب هند تکلم می‌شوند و هندو اروپایی (۷۰٪) تقسیم می‌شوند. در هند ۴۲۸ زبان وجود دارد که ۴۱۵ زبان زنده هستند و کاربرد دارند و ۱۳ زبان امروزه منسوخ شده ‌اند.
زبان‌های سانسکریت و تامیل زبان‌های اصلی و سنتی هند شناخته می‌شوند و در طول تاریخ طولانی این سرزمین، در تغییر و تحول زبان‌های رایج در این منطقه زبان‌های فارسی و انگلیسی نقش مهمی بر عهده داشته‌اند. سالیان دراز حکومت استعماری بریتانیا بر شبه قاره هند و انجام بخش عمده‌ای از امور اداری به زبان انگلیسی موجب شده این زبان، زبان دوم بسیاری از مردم هند باشد. زبان فارسی در هند زبان فارسی پیش از آن که هندوستان مستعمره انگلستان شود، دومین زبان رسمی این کشور و زبان فرهنگی و علمی به ‌شمار می‌رفت. اما پس از استعمار انگلیسی‌ها در سال ۱۸۳۲، انگلیسی به تدریج جایگزین فارسی شد.
زبان فارسی هشت قرن پیش و در دوره ی غزنویان به هند راه یافت. در آن دوره پارسی، زبان ادبیات، شعر، سیاست، اقتصاد، فرهنگ و دانش بود. به گونه‌ای که کلیه ی آثار مهم فرهنگی، مذهبی، سیاسی، ادبی، مکاتبات، اسناد شخصی و دولتی و احکام قضایی هند به زبان فارسی نوشته می‌شد. با تاسیس امپراتوری گورکانی، فارسی، به اوج پیشرفت خود در هند رسید و زبان رسمی هندوستان شد. زبان فارسی از آن رو که قرن‌ها زبان رسمی دربار گورکانیان هند بود، تاثیر قابل ملاحظه‌ای بر زبان‌های رایج در شبه قاره هندوستان، به ‌ویژه بر زبان اردو داشته ‌است.
زبان فارسی هندوستان، شاعران بزرگی همچون بیدل دهلوی، و امیر خسرو دهلوی و شعر سبک هندی را در خود پروراند. از دیگر شاعران نامدار فارسی زبان شبه قاره هندوستان، می‌توان از اقبال لاهوری نام برد.
لازم به ذکر است که هم‌ اکنون در دانشگاه‌ها و کالج‌های هند بیش از پنجاه بخش زبان فارسی، به‌ فعالیت اشتغال دارند و بیش از یک صد مدرسه و دبیرستان فعالانه به تدریس زبان فارسی می‌پردازند. مذهب مردم هندوستان (India Religion) حدود ۸۰٫۵٪ مردم هند پیرو آئین‌های هندو و حدود ۱۳٫۴٪ مسلمان هستند. هند همچنین بیش از ۲٫۳٪ مسیحی و ۱٫۹٪ سیک دارد. هند اگر چه زادگاه آئین بودا بوده، اما جمعیت بودائیان هند در حال حاضر تنها حدود ۰٫۸٪ برآورد می‌شود. علاوه ‌بر آن پیروان آیین جینیسم ۰٫۸٪ و مجموع پیروان دین زرتشتی، یهودی، بهایی و بقیه مذاهب ۰٫۴٪ می‌باشد. با این وجود هند بزرگ‌ترین اجتماع فرقه احمدیه و مذاهب ایرانی بهائی و زرتشتی در سراسر جهان است.
مسلمانان هند بیشتر در دهلی، بنگال غربی و نواحی شمال غربی کشور زندگی می‌کنند و در کشمیر اکثریت جمعیت را تشکیل داده‌اند. به این ترتیب هند پس از اندونزی و پاکستان پرشمارترین جمعیت مسلمان جهان را داراست.
زرتشتیان، از مهمترین اقلیت‌های دینی هند هستند که به پارسی معروفند و طی بیش از پنج قرن اولیه ی حمله اعراب به ایران، از ایران به هند مهاجرت کرده‌اند و بیشتر در مناطق مختلف گجرات و مهاراشترا به مرکزیت بمبئی اقامت دارند. اگر چه جمعیت آنان کمتر از۲۰۰ هزار نفر است، اما نزدیک به ۱۷ ٪ اقتصاد هند را در دست دارند. شرکت‌های بزرگی مانند تاتا و گودریج، متعلق به زرتشتیان است. گروه دیگری از دیگر اقلیت‌های کم جمعیت هند،‌ بهراها هستند که قدرت اقتصادی مهمی در هند دارند. صاحب شرکت معروف ویپرو که جزو ثروتمندترین افراد جهان می‌باشد، از این فرقه ‌است. غذای مردم هند (India Food) این روزها، کمتر شهر بزرگی در دنیا پیدا می‌شود که نتوانید یک یا چند رستوران هندی در آن پیدا کنید. غذاهای هندی به ذائقه ی کسانی که غذاهای تند و تیز دوست دارند و برای ادویه و فلفل می‌میرند، بسیار لذیذند، ولی تا پیش از جنگ جهانی دوم، بسیاری از مردم دنیا با این غذاها آشنایی نداشتند. آن موقع، اگر می‌خواستید غذای هندی بخورید یا می بایست به هند سفر می‌کردید و یا سری به سواحل خلیج فارس یا شهر لندن می‌زدید، یعنی مکان‌هایی که به نوعی با سرزمین هند در ارتباط بودند. دست به جای قاشق هندوها رسم دارند با دست غذا بخورند و این رسم در بین ثروتمندان هندی هنوز اصالت خود را حفظ کرده است. به نظر بسیاری از مردم هندوستان، بردن و آوردن قاشق و چنگال به دهان و برداشتن غذا با آن ها جالب نیست. پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های هندی عادت دارند وقتی کسی مهمانشان می‌شود، تمام غذای او را جداگانه در ظرفی ویژه، آماده کنند و جلویش بگذارند. ظرف غذای آن ها معمولا یک سینی گرد و صیقل داده ‌شده است به نام تالی (tali) است که چندان هم ظرف بزرگی نیست. خانواده‌های ثروتمند، تالی‌هایی از جنس طلا و نقره دارند، ولی تالی از جنس روی، مس و برنج هم در میان مردم هندوستان رایج است. پلو را وسط تالی می‌ریزند و در کنار آن چند کاتوری (پیاله) خورش و دال و ماست و روغن یا کره آب‌کرده و چتنی (همان چاشنی خودمان است) می‌گذارند. روی برنج را با یکی دو چپاتی یا نان می‌پوشانند. یک لیوان آب خنک هم سفره هندی را کامل ‌می‌کند. مردم هند عادت دارند آب را در ظروف فلزی بنوشند. جالب است بدانید که مردم فقیر هند که تعدادشان کم هم نیست و نمی‌توانند چنین ظروفی را بخرند، غذایشان را روی برگ موز می‌کشند. فلفل؛ پای ثابت غذاهای هندی تند و تیز بودن غذاهای هندی یکی از مشخصات اصلی آن است. فلفلی که در غذاهای هندی استفاده می‌شود، فلفل سیاه و قرمز است. فلفلی که در سرزمین هند کشت می‌شود فلفل سیاه است، ولی فلفل قرمز را از آمریکای جنوبی و مرکزی به این سرزمین آورده‌اند. فلفل سیاه علاوه بر این که به غذاهای هندی طعم تندی می‌بخشد، عطر خاصی هم دارد. مردم شمال هند عادت دارند غذاهایی با تندی کمتری بپزند و تندترین غذاها مربوط به جنوب هند است. خورشی به نام کاری خورش هندی به کاری شهرت دارد. ادویه‌ای که این طعم و عطر خاص را به وجود می‌آورد نیز کاری نام دارد که در جنوب ایران هم در آشپزخانه ی کدبانوهای ایرانی پیدا می‌شود. خورش‌های هندی بسیار گوناگونند. هندی‌ها خودشان خورش‌هایشان را به این نام نمی‌خوانند بلکه این نامی است که انگلیسی‌هایی که به این کشور سفر می‌کردند، به آن داده‌اند. بین ما ایرانی‌ها باور غلطی وجود دارد که فکر می‌کنیم گرد کاری از ساییدن برگ‌های گیاه خاصی با این نام به دست می‌آید ولی حقیقت این است که کاری نوعی ادویه است که از ترکیب چند گیاه معطر به دست می‌آید. بهترین گرد کاری را باید از کشور انگلستان تهیه کنید. در سرزمین هندوستان، ادویه همه خورش‌ها یکسان نیست و گرد کاری هم نامیده نمی‌شود. ادویه هر خورش ترکیب خاص خودش را دارد و نام کلی آن گراما‌سالا است. در ایران این ادویه را داروهای گرم می‌نامیدند. در گرد کاری به‌ طور معمول، مقداری آرد برنج و آرد نخود یا ماده کم‌ طعم دیگری مخلوط می‌کنند، برای آن که حجم آن را افزایش دهند و ضمنا هنگام پخت و پز به خورش لعاب دهد. نان هندی، پلوی هندی برعکس مردم جنوب هند که برنج را خیلی دوست دارند، در شمال هند، نان جای برنج را در سفره هندوها می‌گیرد. بهترین برنج هندی باسماتی نامیده می‌شود که برنجی مرغوب است. هندی‌ها چلو را چاول می‌نامند و در پخت آن انواع ادویه، گوشت، مرغ، ماهی و تره‌بار به کار می‌برند. آن ها برنج را تقریبا مانند ما ایرانی‌ها می‌پزند و آن را با مقداری روغن یا کره آب‌کرده چرب می‌کنند.
چپاتی نان فتیر گرد و کوچکی است که آن را برای هر وعده غذا، هنگام انداختن سفره، می‌پزند و داغ و تازه می‌خورند.
نان برای هندوها، نوعی نان تافتون کوچک است که در تنور می‌پزند. هندی‌ها عادت دارند انواع نان‌های دیگر را در روغن‌ سرخ کنند و به آن ادویه یا فلفل اضافه کنند. دال عدس اگر به جنوب ایران سفر کرده باشید این غذا را در میان غذاهای مورد علاقه جنوبیان خواهید یافت. دستور پخت آن را سال‌ها پیش، بازرگانان جنوب ایران که با کشتی بین ایران و هند سفر و تجارت می‌کردند، برای بانوان خود آورده‌اند. دال عدس نوعی عدسی شل یا سوپ عدس است که برای تهیه‌اش از عدس قرمز پوست‌کنده استفاده می‌شود. دال عدس را هندی‌ها خورشی جداگانه به شمار نمی‌آورند، بلکه با هر لقمه پلو که می‌خواهند بر دهان بگذارند، مقداری دال عدس هم روی آن می‌ریزند تا غذا نرم‌تر شود. دال عدس پای ثابت غذاهای هندی است و سر ظهر، روی سفره بیشتر خانواده‌های هندی پیدا می‌شود. دسر هندی دسر رایج میان مردم هندوستان نوعی‌ شیر برنج شیرین است که مغز بادام کوبیده هم به آن اضافه می‌کنند. شیر کند (شیر قند) با ماست تازه و شکر و هل و زعفران درست می‌شود. گلاب جامان که ماده ی اصلی آن شیر است، دسر دیگر معروف هندیان است، نوعی فرنی یا حلوا. تنقلات هندی‌ها تنقلات برای هندوها یکی از خوشمزه‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین خوراکی‌های منزل است که آن را پیش از غذای اصلی یا به صورت عصرانه یا همراه چای میل می‌کنند. اصلی‌ترین تنقلات آن ها عبارت است از:
سنبوسه: نوعی قطاب که در روغن سرخ شده و مایه داخل آن گوشت یا سبزی‌های معطر است.
پاپدوم: نوعی پفک هندی که با آرد عدس و ماش و ادویه تهیه می‌شود.
چوته کفته: نوعی سرگنجشکی است که در روغن سرخ می‌کنند.
پان: دشمن نفخ معده. اگر به خانه یکی از هندوهای سنتی سر بزنید خواهید دید که پس از صرف غذا، مخلوطی از ادویه را که در برگ درخت پان پیچیده شده است، می‌جوند. این لقمه جویدنی را پان می‌نامند. هندوها اعتقاد دارند که با جویدن پان، ذائقه تغییر می‌کند و از نفخ معده جلوگیری می‌شود. شکل ساده‌تر آن به صورت چند دانه رازیانه و تخم هل سیاه و اندکی دارچین است که جویدن آن دهان را خوشبو می‌کند و بوی بد دهان را از ‌بین ‌می‌برد. فاصله و اختلاف زمانی هند (Distance & Local Time) فاصله و اختلاف زمانی تهران و دهلی نو ( ایران و هند ) فاصله تهران تا دهلی ۱۵۸۶ مایل معادل ۲۵۵۳ کیلومتر می باشد.
طول پرواز تهران تا دهلی نو حدود ۳ ساعت و ۱۸ دقیقه است.
اختلاف ساعت تهران و دهلی نو ۱ ساعت می باشد. یعنی دهلی نو یک ساعت از تهران عقب تر است. مثلا وقتی در تهران ساعت ۹ است در دهلی نو ساعت ۸ است. جشن ها و تعطیلات رسمی هند (India Celebrations) در هند به‌طور سراسری تنها سه روز، تعطیلی رسمی وجود دارد. اما به جز این سه روز هر یک از ایالت‌ها تعطیلات رسمی جداگانه ی خود را دارند.
۲۶ ژانویه: روز جمهوری، روز اعلان جنبش جمهوری در هند (سال ۱۹۵۰م.)
۱۵ اوت: روز استقلال، روز استقلال هند از بریتانیا (از سال ۱۹۴۷م.)
۲ اکتبر: گاندی جایانتی، زادروز مهاتما گاندی
با توجه به تنوع زیاد فرهنگی، مذهبی و دینی، ایام مهم ادیان و مذاهب مختلف در این کشور تعطیلات سراسری محسوب می‌شوند. چهار رویداد اسلامی عید قربان، عاشورا، میلاد پیامبر اسلام و عید فطر جزو تعطیلات سراسری هند هستند.